Bizim oralarda yazları çıkılır yaylaya, bunaltıcı sıcaklardan kaçmanın nerdeyse tek çözümüdür. Çocukluğuma dair yaşadığım en güzel anılarım, Tekir Yaylasın da geçti.
Okullar kapanır kapanmaz soluğu dedemlerde alırdım.
Benim için yayla demek Anneanne, dede şefkati demekti.
Odunlu yayla fırınına lahmacun pişirtmek, minik ellerimle yüksek ağaçlara tırmanmak, tulumbadan akan buz gibi suyu içmek, çam ağaçlarının altında taşlarla çevirdiğimiz yerleri ev sanıp saatlerce evcilik oynamak, dalından kiraz, erik yemekti yayla.. Çocukluğumun en güvenli en özgür, en eğlenceli geçtiği dönemleriydi.
Buzdolabının henüz yaylalara uğramadığı o zamanlarda tel dolaplar vardı.
Reçel, yağ, bal, peynir buralarda saklanılırdı.
İşte o tel dolaptaki tuzlu tereyağının tadını hala unutamam.
O zamanlar yayla yolunda asfalt yok, beton yok. Herşey doğal. Taşların arasından fışkıran çiçeklerin olduğu yolları hayal edin.
Daha olmamış şeftalileri, kirazları, Anneannemin elma kurularını, çalardık.
Öyle tatlı gelirdi ki yemeye doyamazdık.
Çocukluk işte...
Komşuluklar bile bi başkaydı. Hiç birinin kapısını çalmadan girer-çıkardık.
Akşamları eve girmek istemez (beklediğimiz bir dizi yoktu) sabah yataktan çıkmak istemezdik.
Yaklaşık her yaz gitmeye çalışıyorum dede evine, şimdilerde baba evi oldu....
Her gittiğimde anılarımın beni orada beklediğini bilmek mutlu ediyor. Her adımda, her taşta, her sokakta canlanan eski görüntülerin tadı vazgeçilmez benim için.
Orada kaldığım her an sizleri andım anneannecim, dedecim.
Pamuk ellerinizi hiç unutmadım...
Bu ev bizim yayladan değil ama inanın bürücekteki yayla evlerinin bu evden farkı yok daha güzellerini bile gördüm diyebilirim.
Bakalım siz beğenecekmisiniz?
Fotoğraflar : Country Weranda
